Cada vez que penso no colexio dos
Milagres ou cada vez que vexo o seu inmenso edificio, a carraxe
quere apoderarse da miña mente porque se me vén unha e outra vez á
cabeza o abandono do mesmo. E intúo que, co tempo, toda esa
impresionante construción acabará caendo. Como alguén non bote man
del acabará sendo pasto do esquecemento, será borralla en moitos
metros cadrados. Leva parado 28 anos, desde 1990, máis xa dos que
foi de utilidade, que se non erro, foron 21 anos. Xa que no 1965
realizouse o proxecto e a súa construción abarcou de 1966 a 1969,
ano da súa inauguración. Fun un dos que o inaugurou. Naquela época
foi un dos proxectos máis emblemáticos e máis sorprendentes de
toda a provincia de Ourense. Consta de cinco zonas bastante
diferenciadas. A zona residencial conforma un eixe lonxitudinal de
tres alturas. A zona central ten dous corpos tamén diferentes; no
centro, o salón de actos e a igrexa, e no extremo da zona central
están a cociña e o comedor. Noutra zona están as aulas formadas
por cinco bloques de dous andares cada un. Ó lado do comedor e da
cociña outro bloque de maior altura destinado a vivendas. E xa non
digo nada sobre a parte traseira do edificio, co seu campo de fútbol,
as súas pistas de atletismo e o tamén sensacional -para aqueles
anos- pavillón deportivo, co seu frontón incluído.
Todo moi chulo, pero moi pouquiños
saberán quen foi realmente o que levantou esa obra para que eu,
hoxe, trema de medo pensando en que todo iso se virá abaixo. O
arquitecto Luis Laorga Gutiérrez naceu o 5 de xaneiro de 1919 en
Madrid e aí morreu tamén o 5 de novembro de 1990 (espero que non
fose á causa do desgusto polo peche da súa criatura). Non era
calquera arquitecto, pois no 1946 acadara o Premio Nacional de
Arquitectura, xunto con Francisco Javier Sáenz de Oiza. Luis Laorga
dá para moito máis, pero o espazo é o que é. Queda darlle as
grazas por esa obra que, aínda confío, alguén bote man dela.
Finca Fierro. Venres, 23 de marzo de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario