Día mundial da poesía. O verso
pousa no asubío dun poema e o poema cae, mansamente, na señardade
dun momento. Quero sentar co silencio e deixar que a vida pase por
enriba dun rego, de moitos lindeiros. Quero abrir o peito para que
unha estrofa se acoche por entre as pallas dun palleiro. Xa está a
poesía bailando na cama dos sentimentos.
Día mundial da poesía. E
o saxo de Coleman Hawkins péchame os ollos para que o silencio duns
versos se debuxe nesta noite chea de pensamentos. Versos que van e
veñen, latexos que brincan polo monte Medo e o poema enteiro pousa
sobre a sinfonía dun neno. Dun neno que foi. Dun neno que é. Só o
tempo escribe os momentos nos que a melancolía dun soño acouga
sobre as tellas dun canastro, de cando a algarabía dunha tarde
disimulaba a pobreza dunha infancia, pero dunha infancia feliz. Día
mundial da poesía. Ritmo musical no poema que se está escribindo.
Luz de candil na noite en que os folgos quedan aí, sentados á beira
do soneto que conta a circunstancia do que puido ser. Houbo un tempo
en que todo era poesía: o ruxerruxe dun latexo, o silencio dun
momento, o afogo dun sentimento e o berro de moitos versos. Día
mundial da poesía.
Finca Fierro. Mércores, 21 de marzo
de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario