SEN PRÉSA PERO SEN PAUSA

Sen présa pero sen pausa camiño pola carreira do esquecemento. Non quero esquecer. Quero gardar na memoria todo o que fixen e que non valeu para nada. Cantas cousas facemos inutilmente! Quero bailar un tango sobre a cancela dun portelo e unha muiñeira ulindo a flor do salgueiro. Pensaba que se collía polo camiño do medio todo iría ben e que ó final do mesmo atoparía a nostalxia sentada na rama dun castiñeiro. Alí tan só estaba o silencio e unhas enredadeiras rabuñando na pel dun sabugueiro. Que difícil é buscarlle os tres pés ó gato. Pero que bonito cantar desde o alto dun campanario. Sen présa pero sen pausa vou pola raia dereita dunha entelequia, dunha quimera. Sei que todo chegará. Todo chegará. Cansado de dar un paso detrás doutro deixo que toda a miña conciencia sente sobre o mazadoiro, sobre o asentadoiro dos soños. Que bonito é soñar esperto! Tan bonito como aboiar por entre as liñas dun pensamento. Queren algúns pensamentos saltar ó aire para que os leve o vento. Co quentiños que están dentro! Sen présa pero sen pausa cheguei, por fin, á meta dunha realidade que foi, que é: a de vivir. E vivo en min. E son feliz.

Finca Fierro. Xoves, 29 de marzo de 2018