Desespero porque espero o que non
vén, o que non chega. Desespero porque unha nube negra está a
volverse branca. E quero que chova para que limpe os pesadelos que
bailan entre as catro estrofas dun soneto. Desespero porque ninguén
lle fai caso ó asubío dun merlo e ó voo dun vencello. Quero
asubiar desde o Outeiro Miau para que me oian os de Nocelo. E quero
berrar desde o alto da Lomba para que saiban os que andan no Guichón
que son eu o que clamo polo ruxerruxe dun pensamento ou polo barullo
dun entendemento.
Desespero porque todo pasa e nada queda. Tan só os
recordos que aniñan na memoria dun tempo que xa foi, dun tempo que
non volverá. Sempre hai que mirar para adiante, se non queremos
tropezar. E aínda así... Desespero polo jazz que non soa cando
quero, e deixo que unha pobre música pop me perturbe ou me altere os
nervios. É o paso do tempo. Dese tempo que, ó non pasar, desespera.
Dese tempo que, cando o ansiamos, acelera. Semella que non entendemos
nada do que nos arrodea. Desespero porque a alma mater dun latexo
está nese sentimento que vai e vén polo citado soneto. Xa sei que
hai versos que doen e poemas que te levan por entre a estrutura dun
ceo inmenso, dun ceo único e ben feito. Desespero porque dentro de
nada teño que marchar para o inferno.
Finca Fierro. Xoves, 4 de xullo de
2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario