Corrín polo río abaixo e non
afoguei. Porque o río estaba seco. Nunca tal se vira. Había anos en
que o río Arnoia levaba moi pouquiña auga; pero sempre había
algunha cando discorría pola vila de Baños de Molgas, máis en
concreto, desde o balneario ata a fonte do muíño. Pero hoxe... hoxe
ía seco. Podía correr por el que non afogaba. E claro que corría.
Tiña que aproveitar. Outras cousas máis raras se viran nese mesmo
río. Unha vez vira, tamén polo río abaixo, correr unha troita de
pé. E o domingo de Resurrección de non lembro que ano (quizais alá
polo 1968) vin a Jesucristo saír do Pozo d´Agrade. Non hai quen me
quite da cabeza que estaba resucitando precisamente nese momento. Ó
mellor errei, pero entenderase que era moita coincidencia de Cristo.
Tamén no 1975 (ano arriba, ano abaixo) botei 33 tardes seguidas
choutando polos pasadoiros (nós diciamos pasaus) para cruzar o
Arnoia para o monte de Pinouzos, xusto onde hoxe está a ponte da
estrada que nos leva a Foncuberta ou á Chaira ou á Lagoa de
Almoite. A Pinouzos ía coas vacas para o monte. Mais era raro ir 33
tardes seguidas para o mesmo lugar. Ás veces ía para As Costelas,
ou para O Lameiro Longo, ou incluso para o Medo. Aínda que, para
este, iamos máis polas mañás. Pois desde a ponte de Pinouzos botei
a correr polo Arnoia abaixo e non afoguei. Porque estaba seco.
Cafetaría A Pedreira da Valenzá.
Mércores, 24 de xullo de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario