Por
detrás de min pasou un coche. Facía ruído.
Estou
sentado na terraza dunha cafetaría e polos auriculares Elton John e
Kiki Dee deixan escapar as súas voces co tema “Don´t Go Breaking
My Heart”. Un plástico baila pola beirarrúa impulsado polo vento.
Vento case inexistente, pero como o plástico non pesa... Máis xente
sentada na terraza. Máis coches pasando por detrás de min, e
facendo ruído. Estou pegadiño case á propia rúa. Pasa o autobús,
que fai aínda máis ruído. Doulle un sorbo ó café.
Escoito agora
a Elvis Presley co tema “Can´t Help Falling In Love”. O rei do
rock cunha fermosa balada. Foi en tres tragos máis; o café. Unha
señora le unha revista e un señor, noutra mesa, o xornal. Eu
acabo de ler o segundo xornal de cada día. O vento é inexistente,
pero as follas dunha árbore que está a cinco metros de min (medidos
á ollo, por suposto) bambean un chisco. Ás follas pásalles coma ó
plástico: como non pesan... Eu tampouco peso moito, pero, por sorte,
o vento non me leva. Quixo
levarme unha vez no Cabo Touriñán, pero vendo o que lle estaba a
pasar a unha señora de peso moi pronunciado, este servidor xa nin
intentou saír do coche. Que un non é parvo. Vedes,
entre lerias podres, alá foi o Pingas, alá matei o tempo mentres
tomaba o café e alá vai o domingo. Porque marcho para a casa. E xa
na casa é coma se rematara o día.
Café
Brétema da Valenzá. Domingo, 28-07-2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario