A ver, non é igual. Non é o mesmo
arre que só, nin boi que vaca. Non é o mesmo que un conto se conte
polo final nin
que un libro se inicie pola contraportada. E xa sei que os
pensamentos os esbardallo ou os esparexo polo universo infinito e por
entre as catro paredes dunha habitación. Dunha habitación pechada.
Se ten a porta aberta, seguro que por aí foxen
para o limbo da incomprensión, ou da impotencia, ou do outro lado do
río. Porque agora mesmo estou deste lado. E non é o mesmo estar na
Porfía que no Río de Vide, estar na Valenzá que na Finca Fierro,
estar nas Veigas que nos Poulos.
Non é igual, non. Non é igual
estar debaixo da luz da lúa vella que baixo a canícula dun sol
mandón. Tampouco quero divagar aquí entre o ser ou non ser da
cuestión. Total, os desexos son infinitos, inmensos, inmaculados,
eternos e cheos dunha tranquilidade que, si, máis segura que será
efémera. Porque os nervios, as ansias tamén van e veñen polo
espazo pechado dunha habitación ás escuras ou polo espazo aberto
dunha aira na que os palleiros e canastros son testemuñas de soños
que, ó mesmo tempo, se plasmaron nuns versos rimando entre si... ou
non. A ver, non é igual estar namorado ou angustiado porque non
entendes o chiscar
do ollo ou o asubío dos beizos. Non
é igual pensar que podes voar que acabar aterrando sobre un penedo.
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Martes, 2 de xullo de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario