Non consigo facer nada. Penso en como
espallar unhas ideas por un papel en branco, pero o problema está en
que non teño ideas. Non as podo ciscallar. Nin tan sequera as podo
amorear. Porque non se debuxan nun recanto da miña conciencia, do
meu raciocinio. E cando non hai ideas, o tempo pasa tan lento que non
pasa e incluso o papel perde a tonalidade da súa cor e, pouco a
pouco, amarelece. Por falta de uso. Cando non hai ideas a nugalla
acomódase entre as vísceras do pensamento. Custa xa entón unha
barbaridade pensar. E non vale escoitar a Miles Davis ou Chet Baker,
que o único que fan é que me extasie, que me arroube ante a súa
música e deixe de pensar en algo que contar.
Cando non hai ideas a
calor faime suar máis e máis. Ó mellor é a angustia ó saber que
me sinto impotente por encher unhas liñas ou uns parágrafos para
completar algo, non sei, un escrito, un relato, algo que teña
sentido. Non pode haber sentido en algo que non existe, que non está
aí, que non hai. Cando non hai ideas case é mellor quedar quieto e
en silencio antes de esbardallar contra o sentido ou o sen sentido de
algo. De algo que me prema o peito. Pero este tan só desexa os
golpes dun corazón que latexe. Non latexa, non suspira, non vive.
Non hai ideas para esparexer, para propagar un sentimento. Quedo
entón en silencio.
Finca Fierro. Xoves, 4 de xullo de
2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario