A
política cansa e moitas veces intento non falar dela, pero esta
semana non queda outra, porque morto o can acabou a rabia (hai outro
can solto por aí, pero este aínda segue a morder, por moito que lle
pese a algúns). A política cansa pero vivimos baixo o seu xugo.
Vivimos tan xunguidos a ela que xa empezaron de novo a bombardearnos
con slogans,
cartas, carteis e demais
trapalladas para que intentemos asumir as súas mentiras e as súas
promesas que, co tempo, non se cumprirán. Pero eles saben que somos
parvos e tiran para adiante. Somos tan parviños que, o outro día,
un medio de comunicación dixo que 1 de cada 3 estaba indeciso no seu
voto. Iso só significa unha cousa: que a 1 de cada 3 dálle igual o
que suceda no noso país. Se souberan o que realmente desexan
votarían a quen deberían votar. Eu xa hai
moito tempo, incluso anos, que sei a quen votar. Pero
intentar convencer á xente sería como
predicar no deserto, a maiores de que xa somos maiorciños como para
saber ir coa cabeza ben alta. Si, este é o problema, que axiña
agachamos a cabeza, non vai ser que...
Agachamos
a cabeza coma o outono, que, pouco a pouco, vai deixando caer ese
colorido que o goberna. É certo que é unha estación preciosa,
fermosa en canto ás cores
da paisaxe, pero tamén é verdade que deixa todo pingando. Pingando
follas esparexidas polo chan que, ás veces, coa humidade, ata chegan
a ser perigosas. Claro que, para ver colorido, non hai como achegarse
ós cemiterios estes días e contemplar toda unha explosión de
matices e cores que che fan murmurar o de todos os anos: a pena é
que os cemiterios só luzan
nestes tres ou
catro días de
principios de novembro.
Tamén
hai diversidade de colorido nos cogomelos. Estes días saen ás
moreas. De todas as clases e categorías. De todos os tamaños. A
pena é que, eu, tan só poida aproveitar tres: os boletos, lepiotas
e níscaros.
Tampouco me queixo. Con estes tres chéganme para saborealos e
incluso para fartarme. Para un servidor, o mellor deses tres é o
níscaro: polo
seu sabor e pola súa consistencia. O sábado, por sorte, pillei a
darlle cun sacho: dúas cestas de boletos, unha de níscaros
e media de lepiotas. Ceei mellor que un
político.
Finca
Fierro. Sábado, 2 de novembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario