Segue
a violencia no fútbol.
Neste,
ata
podo chegar
a entender que se pelexen xogadores e, por suposto, o público, que é
o que máis vive con paixón este deporte que, ás veces, pasa a ser
un recinto de gladiadores en
vez dun deporte de amigos.
O que non entendo é que un directivo opte polas
puñadas
porque si, porque lle dá a gana ou, mellor dito, porque non acepta
as críticas. Os directivos son, precisamente, os que deberían dar
exemplo de cordura, ter
un chisco de xuízo.
Algo que semella que non ten Ramón Dacosta, o presidente da UDO, ou
sexa, da Unión Deportiva Ourense. Porque, segundo as novas que
saíron nos xornais, optou por agredir a dous periodistas sen vir a
conto. Ou polo que dicía antes: por non aceptar as críticas dos
resultados e da xestión do seu club. E polo que se conta, este
paisano xa non é a primeira vez que elixe
a brutalidade, que escolle a
violencia.
Non obstante, o
máis triste é o apoio ou xustificación dalgúns compoñentes do
seu equipo e de certa afección. Cando a violencia, calquera signo de
violencia non ten xustificación ningunha. Ningunha desculpa.
Nin individual nin colectivamente. Agora
tócalle ás Federacións poñer
pé no asunto, tomar
as súas medidas, pois entendo que el non tomará a iniciativa de
deixar o club, nin a xustiza de coller o
boi polo rabo.
Porque se un señor optou por dúas veces xa darlle gusto ós seus
puños, isto xa representa algo máis que unha simple liorta, xa
vai máis alá do valor dunha palla.
A
Cervexaría de Maceda. Luns, 25 de novembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario