VELAR UN CADÁVER

Dentro duns anos a xente nova non saberá o que significa “velar un cadáver”. Agora o que fas é ir rezar, dar o pésame é asistir ó tanatorio. Pero antes, velar un cadáver, era estar con el practicamente todo o día e, por suposto, os máis achegados, toda a noite. Certo que o de vixialo deixaba moito que dicir. Sexamos sinceros, algúns dos que o velaban toda a noite era máis polo licor café que polo propio defunto (que en paz descanse). A máis dun vin saír zigzagueándose de mañanciña cedo do domicilio de defunto. Hoxe en día, os tanatorios teñen os seus horarios e aínda que algúns teñan bar, nin é gratuíto nin botas neles toda a noite.

Velar un cadáver tamén tiña o seu perigo en anos ha. O 29 de marzo de 1950 apareceu en dous xornais galegos a nova dun accidente mentres se velaba un cadáver. Este era o de María Dolores Rivas González, veciña de Almoite, en Baños de Molgas, que cando medio pobo estaba acompañando a familia e o defunto, derrubouse o piso da habitación. A confusión, por suposto, foi enorme e os feridos bastantes, aínda que, iso si, sen moita consideración, grazas a deus. Hai que lembrar que neses anos, as casas eran como eran e as súas deterioracións non tiñan arranxo así como así, e non porque non se soubese, senón porque non había cartos para gastar en reformas. Tamén se pode dicir o traballiño que levaban algúns para sacar, logo, o cadaleito de tal habitación ou de cal casa. Porque as portas ou escaleiras nunca se fixeran pensando nesas tristes ocasións.

Finca Fierro. Domingo, 3 de novembro de 2019