CORRENDO

Corro. Paro. Non quero rebentar. Sento. Contemplo. Vexo a vida pasar. Ou o tempo. Asubío. Penso. Berro. Quedo en silencio. Ergutío. Escoito a Artie Shaw. Quero escribir, pero non teño con que. Memorizo. Uns versos? Unhas liñas? Patexo ou espernexo. É o mesmo, significa o mesmo. Escoito a Serrat. Berro por entre as carballeiras do Piual. Ergo. Boto a correr. Corro. Corro. E sigo correndo. Sufócome. Abafo. Xemo. Pero como sei que non vou rebentar, sigo correndo. Corro. Pingo gotas de suor que penso que son bágoas de orballo. Pero non choro. Como vou chorar... se son un home. Berro entón. Esgórxome. Asusto ós corvos. Que xa é asustar. No fondo río. Porque non quero seguir berrando. Quero escoitar a Conchita.

O cansazo faime tremer as pernas. Non quero rebentar. Sento. Abafo. Latexa o corazón con forza. O pobre está desbocado. Calma. Acougo. Moita calma. Ó lonxe, tocan as campás a dó. Alguén morreu. Silencio na tarde. Engurro o cello. Mal asunto. Toca correr outra vez. Hai que saber. Medo. Temor. Receo. Chego medio rebentado. Pero podo falar. Pregunto. Non coñezo. Calman os latexos. Pero o pulso segue frenético. A ver!, levo moito tempo correndo. Case son un profesional. Un profesional dun día tan só. Escoito a Tori Amos. Non sei que faga: se me bote a correr de novo ou se descanse xa dunha vez. Nunca correra tanto. Algunha vez tiña que ser a primeira. E postos xa... pois a seguir correndo. Corro. Non paro. Sigo correndo. Non sento. Corro. E berro. Corro. E berro. Berro. E sigo correndo.

Finca Fierro. Luns, 4 de novembro de 2019