Segue
a chover. Sempre está chovendo. Dá igual.
Non,
non dá igual. Se chove, teño que ler no coche. No coche resúltame
máis incómodo, e téntame o sono. Se non chove, leo fóra, andando,
paseando. Paso mellor o tempo. O tempo ten o seu aquel. Pasa nun
suspiro. Rende que nin o demo. O mesmo minuto de tempo pode ser o
anverso ou o reverso. Que complicado é todo, carallo! Coma o tempo;
tanto o climatolóxico coma o outro. Nunca chove a gusto de todos.
Porque todos tamén temos as nosas cousas. Somos raros. Somos
felices. Levamos o demo dentro. Flotamos
en nubes de algodón. Soñamos na punta dun dedo. Sentamos
nun bambán nostálxico.
E bailamos no recanto dun soño. Os que sabemos bailar. Hai xente que
non sabe bailar. Hai xente que só dá saltos. Que se meta atleta,
por
deus!
A vida tamén é complicada. Vas. Vés. Corres. Quedas quieto. Ou
vas lento. Non
sabes que facer! Pensas. Asubías. Miras. Berras.
Calas. E
non pasa nada. Ou si. A
auga non sempre corre; ás veces queda estancada, en
remanso.
Coma o tempo. Coma a vida. Menos mal que é poucas veces... o tempo
pasa, a vida cambia. Segue a chover. Mañá escura. Mañá
húmida. Non
obstante, a claridade penetra ou
furga
pola fiestra da cafetaría. Para ver. Para pensar. Para escribir.
Escribo que pasa un coche, que asoma unha muller pola praza, que
entra un home na farmacia, que reflicten no cristal da ventá unha
imaxes da televisión e que o tempo, o espazo deste relato rematou.
A
Cervexaría de Maceda. Mércores, 6 de novembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario