NACEU LIBRE, PERO PRESA

Naceu libre mentres John Barry a acompañaba pola pradeira dos soños ou das ilusións. Naceu libre e quixo voar. Pero tan só sabía correr. E corría de outeiro en outeiro sen descanso. E corría por entre os carballos da súa memoria. Por entre os acordes dunha música sentimental. Ela corría triste a algo desolada, corría berrando de cando en vez e corría con pingas de orballo baixando dos seus ollos. Naceu libre, pero estaba presa. Presa dun sentimento que a embargaba, dunha sensación que tiña de cando o mundo se vestía de primavera. Ela, por un momento, deixou de correr e sentou á sombra dun piñeiro. A ollada perdida, os beizos tremendo e o silencio deitado sobre o seu pensamento. Unha pinga de orballo caeu sobre a súa faldra negra. Contemplouna con certo espanto e pensou que a vida si que era negra. A pesar de ser libre pola pradeira da súa inocencia. Ou da súa incerteza.

Ela bicou os dedos da súa man esquerda porque en cada un había unha historia por rematar, unha fábula que a levaba polas noites de silencio e calma. Aínda que agora, agora mesmo, o seu peito sobe e baixa ó ritmo dunha ansiedade que a corroe un chisco por dentro. Xeme suavemente, pero xeme. Xeme con rabia e con xenreira. Xeme con esforzo e ergue. Séntese de novo libre e quere voar. Pero só pode correr pola melancolía de tempos atrás. Só pode pensar no presidio no que está. Naceu libre, pero presa. O silencio empeza a pesar na súa conciencia. Berra mentres corre. Berra mentres chora. Berra. Chora.

Finca Fierro. Sábado, 16 de novembro de 2019