Fun
polo vento e vin polo aire. Non me movín do sitio. Pero hai veces
que me gusta dicir o que non é, o que non hai, o que non existe.
Gústame esbardallar.
Aínda
que cometa erros. Podo cometer un erro dicindo que me cheira mal o
asunto dos espías rusos en Cataluña. Que esa noticia saia agora,
precisamente agora; repito, chéirame mal. Podo ter o olfacto
escarallado, pero aínda así, a miña cabeza traballa moito,
bulebule.
Fun
polo vento e vin polo aire. Fun con Juan Luis Guerra e mentres fixen
uns recados vin con Neil Young. Poida que a partir de xa! teñamos
comunistas ata na sopa. Ó mellor é para desviar a atención. Ó
mellor erro. Porque xa digo que, por veces, gústame dicir o que non
é. Pero... aí queda a cousa. Fun polo vento e vin polo aire. Fun
atender ó xuízo dos ERE e vin coa sentenza sobre os meus ombreiros.
Seica foi moi dura a sentenza. E a min pésame a ineficacia da
xustiza. Certo, o que realmente pesa é a perda deses 680 millóns de
euros... que
pagamos todos. E din que foi dura... Había de ser eu o xuíz;
automaticamente facía tamén de verdugo. No noso país xa se sabe
que a xustiza é unha comedia, un esperpento, unha carallada. Porque
os do ERE foron condenados coma de risa, pero é que aínda hai
moitos corruptos, moitas caixas B e
moitos bancos
que andan coma Pedro pola súa casa. Claro
que mentres
o españoliño de a pé siga de pasmón...
Fun
polo vento e vin polo aire. Non me fagades moito caso. Case sempre me
gusta baduar ou
lanzar as campás pero sen badalo.
Finca
Fierro. Xoves, 21 de novembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario