Uns
poucos
amieiros beben do Arnoia e deixo que os meus pés me leven polas
páxinas en branco dos recordos. Páxinas que paso a paso se enchen
con frases cheas de xogos e con parágrafos dunha infancia que foi.
Unha infancia pobre pero feliz. Contemplo as augas do río ó seu
paso por Baños de Molgas e sigo o ritmo da música de Mark Knopfler.
Boto a andar pola marxe esquerda e axiña asoma un niño dunha rula
entre unha pequena matogueira. Sento no marco dunha leira e a
nostalxia
dun tempo que foi cae sobre o meu entendemento. Pecho os ollos.
Escoito o silencio (se é que o silencio se pode escoitar) e déixome
arrolar polo murmurio da auga. Observo
o penedo do outro lado do río e penetra na miña memoria un
xeróglifo de cando o amor era poesía. Ou de cando un poema estaba
cheo de
cariño ou
de melancolía.
Non sempre o asubío dun verso trae consigo unha aflición. Ergo do
marco da leira e camiño cara á unha época inmensa; aquela na que
vinte minutos de ledicia eran suficientes para compensar toda unha
vida de penuria. Ou de miseria. Pero sempre chega o momento no que os
recordos furgan por entre as incomodidades dunha vida que era esa, a
que había, e buscan esa luz que sempre quedou acendida nun recantiño
da memoria. Baixo
pola marxe dereita do río escoitando agora a Patti Smith e deixando
que as tardes en Tallós escaravellen por entre tres vacas e un pobre
poeta sen rima. Non obstante, busco o poema e póñolle o título:
Polas marxes do río Arnoia.
Finca
Fierro. Luns, 25 de novembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario