BERRANDO POLO TREN

Quero rebentar o mundo porque levo tempo intentando subir ó tren e este non para na estación. O tren é o tren da saudade. A estación é a estación da esperanza. Ó mellor é ó revés. Ás veces chafallo, embrollo os termos. Non sei se a saudade significa pretérito e se a esperanza é o mesmo que desalento. O tren ten rodas de ferro e vagóns cheos de sentimentos e de afectos. A estación asenta á beira dos raís ou das vías e por estas corre a infancia ata máis alá da ponte das Cepas. Quero rebentar o mundo porque vexo, alá ó fondo, o túnel e teño medo a cruzalo. A escuridade non deixa ver as carraxes que levamos dentro. Outros dirán que son os demos os que nos rillan as entrañas. Vai ti saber.

Pasa outro tren por diante da estación e tampouco para. A velocidade del non me deixa ver ben as caras pegadas ás xanelas. Aínda que a algunhas si lles noto o cansazo, o tempo transcorrido entre un alento e un berro. Hai xente que bota a cabeza fóra e berra. Eu tamén berro desde a estación porque non se detén a máquina dos meus desexos, o convoi da miña ambición. Berro e corro detrás do tren ata a mesma ponte das Cepas; sen decatarme, nun suspiro e sen medo de que cruzara o túnel escuro dunha vida que vai e vén por entre as travesas da memoria ou por entre os parafusos enferruxados. Pouco a pouco deixo a estación e baixo berrando por Baños de Molgas porque o maldito tren non se detivo. Eu só quería subir ó tren das ilusións e sentar nun vagón calquera para aloumiñar un sentimento.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 29 de xaneiro de 2020