Hoxe
é o día dos Reis Magos. Os Reis Magos semella que nos trouxeron un
novo Goberno para España. E digo semella porque isto escribino o
sábado. Aínda
que, os Reis Magos, xa poden traer o que queiran, porque a min... a
min nunca me trouxeron nada. Pero
teño unha alma tan caritativa (ou tan infantil, todo hai que dicilo)
que sigo crendo neles. Nunca me trouxeron nada porque, ó mellor,
debíase a que non
deixaba as chancas no balcón. Non as
deixaba porque, unha de dúas, ou se
mollaban ou se endurecían
por culpa da xeada. A
realidade era que, para que deixalas se sabía que na miña casa da
rúa da Igrexa de Baños de Molgas non tiñan parada e moito menos
fonda, claro. A ver, se non deixaban nada, que foran parar a outro
lado, os condenados. Na corte estaban as vacas, no cortello os porcos
e arriba estabamos nós. De fonda, nada de nada. O que non dá non
recibe. Así de sinxelo.
Os Reis Magos nin
tan sequera me traían os restos do día anterior. Chámolle restos a
esas pesetas que garduñaba
a noite anterior logo de cantar os Reis polas casa da vila. O de
quedarme con esas
pesetas vai porque todo o que acadaba cantando, de paspán,
deixáballo á
nai. Canta
inocencia a miña,
que ata tiña medo que se dese conta de que gastara tres pesetas nun
Celtas ou nun
Peninsular. E se por un casual algún ano a
nai estaba, chamémoslle, caritativa,
“de quiero”, podía ó mellor darche unha peseta para tomar un
Vila (vasiño de laranxada que vendían os Vila da Estación, o que
hoxe sería un vasiño de Kas ou Fanta) ó día seguinte, festivo, ou
sexa, día dos Reis Magos.
Non obstante, a
inocencia, a esperanza, os soños non me
abandonaban ano tras ano. Non
deixaba igual as
chancas, pero, no fondo, nese soño, nese
devezo infantil... “ó mellor este ano
cae algo”. Nunca caía, claro. Porque os meus “Reis Magos” eran
tan pobres, tan pobres que aquela peseta que podían dar tiña que
quedar en reserva por se se puña mala unha vaca ou un renchiño ou
había que mercar ovos porque, as catro ou
seis pitas, no inverno, e á causa do frío,
baixaban unha barbaridade a súa produción. Con
60 anos sigo soñando con eles, aínda que
estou por apostar que, hoxe, estou igual que onte e que o sábado.
Oxalá contigo, lector, se portaran ben.
Finca
Fierro. Sábado, 4 de xaneiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario