De
cando en vez é bo coller un descanso literario, ou sexa, deixar de
ler por unha mañá.
O
outro día fíxeno. O
outro día realicei
unha desas andainas ás que eu lle chamo descoñecidas. É dicir, que
sei máis ou menos por onde ando, pero tamén sei que ando medio
perdido. No
coche, que tiña aparcado xunto ó instituto de Maceda, quiteime de
xersei, puxen de novo a cazadora e do maleteiro saquei un bonito
caxato de cando fixera a ruta do Cares. Baixei pola pista que vai dar
á do Alto do Couso e, ó cruzar esta,
collín unha estrada pola que nunca fun e pola que nin tan sequera
sabía que existía: a que vai a Niñodaguia, en
Xunqueira
de Espadanedo. Saín ás dez da mañá. Ós tres quilómetros xa
tiven que quitar o gorro da cabeza (aínda
que en tramos brillaba ben a xeada), e un quilómetro máis tarde
houbo que desabrochar a cazadora. Tamén,
ós poucos, había que
deterse un chisco
para a correspondente foto (posteridade e feisbuq, faltaría máis).
O
Pumar. Penediño. A Igrexa. O Maio. Niñodaguia. Aquí collín a
pista que me levaría ás Cerámicas de Xunqueira. Boteille unha
visual por fóra ó museo-taller de olería de Niñodaguia e axiña
saquei do peto a parva de chouriza para fincarlle o dente (como se
ve, ía preparado). Cando
cheguei á estrada que vai de Maceda a Xunqueira, en
Veigachá, axiña
me apareceu esa
recta que medio te fulmina pola súa lonxitude. Non obstante, ás
doce menos cuarto, e logo de dez quilómetros e medio, xa estaba este
paisa tomando café no centro da vila de Maceda. Aínda
aproveitei dúas horas de lectura.
Finca
Fierro. Venres, 24 de xaneiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario