O
frío penetra por entre o refaixo do inverno e un raio de sol non é
quen de temperar
un sentimento. Quero correr pola estrada que me leva ó recuncho máis
afastado da memoria, pero canso decontado,
axiña me deteño para escribir un verso.
Un
verso que non sei rimar, pero que queda aí, suspendido no tempo,
flotando
polo universo.
Non lle teño medo ó silencio. Por iso berro. Berro unha e outra vez
para que se escoiten os meus lamentos. Quero beber do xeo que escorre
pola ramallada
dunha xesta. Paso
unha man pola cabeza e xemo, laio
de ansiedade e... tamén, por que non, de medo. Temor
a ter medo de non saber o que son, de non saber o que quero. Medo a
non quecer entre o refaixo do inverno.
Corro de novo ata
que a
suor pinga poemas que non consigo rematar, mentres que o bafo, o
alento
que sae da miña boca deixa sinais en debuxos estampados contra os
codesos. Hai codesos que atrancan os camiños e hai camiños que
custa moito percorrelos. Algúns son coma capítulos dunha novela sen
punto final ou coma sorrisos que se conxelan, que
xean
no tempo. Non todos os camiños son rectos;
nin están asfaltados. Así é que non queda outra que introducirme
entre o refaixo do inverno e intentar darlle
calor
ós
fríos pensamentos de cando o tempo era negro. Quero rachar o
silencio cun berro seco. Berro polo que foi e xa non é, polo que
pasou e xa non pasa. Berro polo que está por vir. Ó mesmo tempo,
acubillo entre o refaixo do inverno.
A
Cervexaría de Maceda. Mércores, 8 de xaneiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario