Segundo
día de encerro. Pero
hai que empezar a deixar o asunto do coronavirus un pouco de lado.
Si, porque aínda han de nacer moitas herbas, ou sexa, que isto vai
para tempo.
Podemos
falar do xílgaro que canta todas as mañás ó romper o día, ou do
sapoconcho que camiña lentamente por todo o longo dun rego da leira
de millo do Asdrúbal, O Alucinado. Cando
chega ó final do rego, e non sabendo que facer, dá a volta e
desanda o camiño andado. Tamén moi lentamente. Xa sabemos que as
tartarugas son lentas. Podemos deixar que Duke Ellington nos acompañe
un chisco nesta noite de silencio. A ver, hai que recoñecer que
nestes encerros o que máis impresiona é o silencio. O
barullo
das rúas desapareceu case por completo.
Quen non desaparece é a
música. Esta
está sempre ás duras e ás maduras. Coa lectura, ás veces, cansas.
Coa música nunca. Emporiso, eu, levo ben o dos encerros: teño os
meus libros, a
miña cama, a
miña música, o meu ordenador e as miñas películas nocturnas. Iso
si, boto moito de menos os cafeciños no bar. Non
adoito tomar café na casa. Pero podo soñar con que estou tomando un
café en tal bar e outro café noutro bar. Estou só no bar, non hai
ninguén, nin tan sequera un camareiro; sírvome eu só. Que rico
está, por Deus! Soñar é bonito. E moito máis nestes tempos de
adversidade. Segundo
día de encerro e a vida segue. Que remedio. Tamén segue pasando o
tempo para que me instale ante a televisión a ver dúas películas.
Mañá non hai que madrugar.
Finca
Fierro. Luns, 16 de marzo de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario