CAVILANDO DESDE UN VALADO

Pois si. Estaba sentado no valado do Poulo da Deosinda, a muller do Chacaritas, cando vin como á miña beira pasaba un alacrán. Foi velo e... “se te pica un alacrán busca cura e sancristán que mañá te enterrarán”. Ante isto, sentín algo así como un arrepío. Pero, e non sei por que, deixeino ir. Outros, ó mellor, púñanlle un pé enriba e esmagábano. Eu... para que; se todos estamos aquí para algo, incluso para facer mal. Deixeino ir e deixei tamén que os meus pensamentos navegasen por outros mares. Aínda que estando no lugar que estaba, o mar quedaba abondo afastado; polo que cambiei as tornas e deixei que os meus razoamentos corresen por outros montes. E correron baixo a banda sonora de “A princesa prometida”. Que bonita película! Que marabilla de música! Que grande Mark Knopfler!

Os pensamentos versaban sobre a Cachorra, aquela vaca que cando miraba para min estaba a retarme a que a pillase. Quixen facer a proba e, a moi condenada, seguiu os desexos da súa ollada: que se botou a correr. Ó momento tamén pensei na miña nai, á que, sendo un cativiño e retándoa a unha carreira, ela facía que corría menos, pero cando eu empezaba a rir, esprintaba, pasaba coma unha exhalación e dicíame aquilo de “bícame no cu, que teño paxariños”. Eu, pobre de min, quedaba remoendo unha futura vinganza: anda que cando sexa grande! Axiña deixei de cavilar, polo que erguín e fun dereitiño para a leira do Toupeiro, o meu pai. Con desgana non quedou outro remedio que empezar a cavar no rego do millo.

Finca Fierro. Martes, 3 de marzo de 2020