E O QUE NOS QUEDA

Sento ante o ordenador e deixo correr o tempo. Son as seis en punto da tarde do domingo. Hoxe é o oitavo día de encerro. Levo o encerro de marabilla; fago as miñas cousiñas. O tempo, fóra, ás veces está gris, por veces sae o sol e outras ameaza chuvia. Debería chover, a ver se se afoga o maldito covid-19. Recomendan non tocar moito a cara. É moi complicado, principalmente cando a un non lle saen ben as ideas. Entón refrega a cara, e pensa, e segue dálle que dálle ata que cae na conta. Deixa de facelo e confía en que o maldito bicho non ande por aquí. Hoxe, aínda que o ruído queira penetrar no ambiente, non hai maneira. Todo é silencio. A verdade é que impresiona a situación que estamos vivindo: as colas nos súper, as distancias, as máscaras, os estantes baleiros e, o peor de todo, esas olladas que nos cruzamos para poder esquivarnos, coma se fósemos uns apestados.

Levo mal o de non poder falar con ninguén. Co que me gusta falar. É que aínda que saias a mercar o pan ou o xornal, nin te paras nin ninguén se para para dicirche algo. Medo. Hai moito medo. O medo é libre. Pero levo peor o das cafetarías; e non polo café en si (que tamén), senón pola saída típica esa... ir, tomar café e falar. Falar. Falar. Falar. Certo que o café podo tomalo na casa, pero non é o mesmo. A proba é que só tomei dous en todos estes días. E tomeinos máis por matar o tempo que polo propio café. Hai que recoñecer que a situación empezou como novidade, incluso con moito humor e algo de mofa, pero, pouco a pouco, o asunto xa pasa de castaño escuro. E o que nos queda.

Finca Fierro. Domingo, 22 de marzo de 2020