Quero
correr detrás do ronsel dun avión, pero case prefiro sentar á
beira do Arnoia e pensar na razón de non querer correr.
Ó
mellor é porque xa non estou para eses trotes, para
esas lerias,
ou porque á sombra dos amieiros da Pitediña se está demasiado ben.
Definitivamente, sento e escoito o ruxerruxe da auga e o golpeo dun
pitorrei. Por moito que busco non consigo velo. Tan só sinto o ritmo
do golpeo contra un amieiro. Ó pouco vexo como se achega o burro do
Panameño, o veciño que, desde primeira hora, saca ó animal da
corte e déixao ir ó seu albedrío. Logo, polas noites, Secundino
Loreto Saviola, O Panameño, afástase uns metros da casa, mete dous
dedos na boca e asubía. Nun
santiamén, o seu burro asoma ós
catro pés ou
ós trotes pola rúa. Nunca vin un burro tan ben educado.
O animal
non tarda moito en chegar ó meu lado. Fálolle. Mírame. Ponse a
pacer e non se separa moito de min. Sabe que non o molesto e sabe que
estou alí facéndolle compaña. Hai burros que son moi listos. Deixo
de mirar para el porque algo chamou a miña atención. Un pequeno
movemento de ondas nas augas do Arnoia. Axiña a vexo. Polo río
abaixo vai unha troita de pé, corre que te corre, quen a puidera
coller. Río polo baixiño ante a ocorrencia e ata o propio burro
move as orellas coma se quixera espantar ás moscas, pero eu ben sei
que era porque me oíra o comentario. Chíscolle o ollo esquerdo e el
move o rabo cara ó lado dereito. Ergo e contemplo por última vez o
ronsel do avión. Xa case non se aprecia.
Finca
Fierro. Venres, 20 de marzo de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario