DIMISIÓN

Metinme na política porque, como me gusta protestar, quería facer oposición. Tiven a mala sorte de que me metín no partido ganador. Non obstante, nos Consellos de Ministros, aínda metía baza de cando en vez. O que pasa é que axiña me miraban de mala maneira e non me quedaba outra que recuar.

Nomeáronme ministro do Universo porque sabían do meu traxe de astronauta no faiado da casa. Entenderon que sería un lince na materia. Eu, na realidade, botaba boa parte dos días mirando se me caían os pans cocidos do ceo. O que caeu foi un meteorito no río Arnoia, xusto á altura das Mestras, que provocou tal cataclismo que as augas anegaron ou alagaron A Acea.

Ante iso, foi a oposición a que se botou a min coma lobos, porque non soubera intuír a catástrofe. Quixen dimitir ó momento. Non me deixaron. O meu propio partido non me deixou. Dicían que iso non era bo para o partido; que era como admitir o fallo, a derrota e darlle azos ó inimigo, é dicir, á oposición. A verdade é que tanto uns coma outros metéronme no cuarto de estudo. Podía protestar ante os ataques da oposición, pero levaban razón. Podía protestar ante o meu propio partido confesando a miña ineptitude, pero axiña me miraron mal e soltaron aquilo de “viches dimitir a alguén neste país?”. Quedei calado e rezando xa para que non volvera pasar nada de caótico e para que chegasen axiña outras eleccións. Sairía da política. Que é o mesmo que dimitir dela. E se me deixan, claro.

Café Brétema. A Valenzá. Venres, 10 de xuño de 2022