Na distancia, no tempo, no alto dun outeiro e baixo un ceo vermello, Eliezer Campaña, O Sabugueiro, rachou o silencio cun berro seco. Un berro tan forte, tan intenso e tan seco que se lle estremeceron as mesmas entrañas. O Sabugueiro quedara sen esperanza. E iso que sempre se dixo que a esperanza é o último que se perde. O berro rachou as noites de entresoño e as historias dos contos ou os versos dos poemas. O berro foi coma ese naufraxio en alta mar que te deixa a piques de afogar.
Eliezer, O Sabugueiro, antes do berro, rumiou na soidade do tempo que non corre; ou que voa. Rumiou as idas e vidas, os truques e retruques, as bromas e as liortas, os sorrisos e as tensións mentres o tempo, agora si, non pasaba. Antes do berro seco, soubo que a intensidade dun soño, dun desexo, dun efecto, dunha acción, dun vivir pasaba xa a ese recanto da memoria no que se gardan as frustracións, as imposibilidades, as putas esperanzas cegadas, mudas, matadas, mortas.
O Sabugueiro, no alto do outeiro, volveu berrar como só berran os condenados, os ineptos, os sacrificados, os inútiles, os cagados de medo... Berrou para os catro puntos cardinais e rumiou os anhelos que xa non son, as nostalxias que lle seguirán rabuñando as entrañas e os sentimentos que afogan nun naufraxio enorme, eterno e sen volta. Nin un maldito illote ó seu arredor ó que poder agarrarse. O Sabugueiro berrou de tal maneira que o berro cruzou mares e océanos, distancias e tempo, rachou con forza o silencio e... e todo volveu quedar en silencio. Eliezer, O Sabugueiro, baixou do outeiro.
Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 15 de xuño de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario