O sol segue a caer (sen moverse do sito) con tanta forza que, el, o home, intúe e case asegura que a temperatura roldará os 40 graos. El e ela están cerca. Tan cerca que caen na conta de que poden mirarse de esguello. De cando en vez míranse de esguello. Cando non se miran ós ollos, el busca a transparencia do vestido azul dela. Ela quizais soñe polo universo, porque o seu goce é inmenso. O goce de imaxinar, e soñar, e facer. El, en principio, non fai nada. Pensa. Pensa na nostalxia dun 12 de abril, por exemplo, e no vaivén dun sentimento baixo a sombra dun salgueiro.
E volve mirar de esguello. Ela fai o mesmo. Crúzanse as miradas e no ruído só hai silencio. O aire move un pouco o vestido azul e os versos riman para completar o poema. Sempre haberá momentos nos que a melancolía asentará tras os latexos. Porque dous corazóns latexan e o silencio é coma un berro seco.
El busca o sorriso dela e ela reflíctese nos ollos del. O tempo..., coma se se detivera. Pero non se detén. Todo flúe ó compás do bambán do vestido azul. Os cachos, si, a transparencia amosa a felicidade marcada por un anhelo, por un devezo inmenso. Coma o universo. Porque hai desexos que se bifurcan polas ansiedades do ser e querer, e que cabalgan mesmo ata o propio inferno.
Outra mirada de esguello máis. Outro cruce de olladas. El non sabe se ela berra cos ollos e ela ignora se os latexos del quedaron en silencio. Mentalmente, asegúranse un ó outro que se detivo o tempo. Porque o vestido azul tamén envolveu todo o seu universo.
Café Brétema. A Valenzá. Martes, 14 de xuño de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario