DEIXAR CAER O SILENCIO

Deixei caer o silencio sobre a nugalla dos pensamentos. Porque, estes, ás veces, non están pola labor. Aínda que, eu, axiña lle fago ruído para que escapen da gaiola na que están presos. Non sería a primeira vez que os teño encerrados. Os pensamentos, digo. Porque, eu, eu mesmo, cando quero e se quero, non penso. Deixo a mente en branco e aboio pola nostalxia dun naufraxio. É difícil, moi difícil deixar a mente en branco. Seino. Por experiencia. E porque case é imposible quedarse sen pensamentos.

Deixei caer o silencio sobre a almofada dos sentimentos. Porque, estes, moitas veces, asoman cando o silencio é moito silencio, cando a luz do día dorme no leito dun tempo. A noite é moi propensa para soñar. E como soñar é tan bonito...

Deixei caer o silencio sobre a folla en branco dos meu latexos. Porque, estes, case sempre, están dálle que dálle ó significado do que se amosa ante un espello cheo de alento. Que é, que di a imaxe que se reflicte en silencio? Un silencio no que dá a sensación de que se escoita un adagio de Albinioni. Un silencio no que a imaxinación voa por un faiado cheo de luz.. e de silencio.

Deixei caer o silencio sobre a adiviñanza duns ruxerruxes. Porque, estes, moi a miúdo, van e veñen por aquel tempo que foi, polo que é e poida que tamén polo que será. Porque con silencio ou con ruído hai que estar á espreita do que se anda a dicir. Poden ser pensamentos, sentimentos ou latexos que marcarán toda unha existencia. En principio, deixo caer o silencio sobre o meu propio silencio; para rumiar todo isto.

Café Bamboo. A Valenzá. Domingo, 5 de xuño de 2022

Finca Fierro. Domingo, 5 de xuño de 2022