Marráns que se envorcallan na lama
para que as moscas busquen unha substancia que queda ó descuberto. Ruído na
aira da aldea. Unha nube proxecta a sombra sobre a billa dunha fonte seca e un
pardal pousa xusto nesa billa. Xabier Papel Masi lanza unha pedra contra o
pardal. Non lle dá, claro. Pero asústao e o paxaro fuxe para unha matogueira
que hai nunha leira a uns vinte e cinco metros. A leira é de Zacarías Salmerón,
que lle puxo tres espantallos á beira dos chícharos. Como unha burla do esperpento,
o pardal emprende de novo o voo para pousar precisamente no brazo esquerdo do
espantallo. Desde alí vixía a Xabier Papel, que sentou xusto na sombra da nube.
Este conversa polo baixiño cun dos porcos enzoufados coma se fose unha persoa.
Á sombra da nube tamén está xa hai tempo un caracol que Xabier non viu. O molusco
ten dispostas as antenas para que Xabier non se pase de mexeriqueiro. Se hai
que fuxir, fóxese. Non están os tempos para ser un valente.
Café Paco Paz de Ourense.
Mércores, 11 de setembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario