O VENTO PASA E CALA

              Sei como se lle di adeus ó vento. Adeus, vento. Porque o vento pasa. Case sempre de présa. E como non se detén, tan só se lle di adeus, vento. Ás veces quixera ser coma el, pero é imposible. Son un simple toxo que está prisioneiro de dúas enormes rochas que non me deixan mover. Estou só, completamente só e nin un paxaro é capaz de pousarse en min. E non digo nada xa de que me queira comer un burro. Non podería. Baixo de min hai máis dun cento de metros de precipicio. Nesa posición o vento zoa os catro zoares. Só me queda o consolo de dicirlle adeus, vento. Máis dunha vez me pregunto cómo puiden asomar entre esas dúas rochas, e vendo como ós meus arredores non existe absolutamente nada. Se ata as propias rochas non teñen nin tan sequera liques. Alí só existimos as rochas e eu. E o vento, claro. Adeus, vento. Pero este nunca se detén. O vento pasa. Quedo só. Porque as rochas non contan. As rochas téñenme prisioneiro para que diga unha e outra vez “adeus, vento”. E o vento pasa e cala.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Martes, 3 de setembro de 2013