Un chisquiño amazocado a causa da
canseira que traio comigo, logo de ler andando preto dunha hora. Pero síntome
tan a gustiño lendo. Síntome tan a gustiño andando. Aínda que despois me queixe
dos pés. Pero agora xa estou descansando, diante dun café, escribindo e
contemplando, unha vez máis, a fin dunha etapa da Volta Ciclista. Á miña
dereita, e fóra da cafetaría, claro está, adestra Xoel ó baloncesto. Son unha
mestura de xogadores do ABO e do COB. Este ano seica chegaron a ese pacto; o
baloncesto de base estará composto do ABO e do COB. A min dáme igual; o caso é
que xogue, que compita, que faga deporte, que se entreteña e non se tire dúas
horas diante dunha maquiniña, ordenador, móbil ou televisión. Certo que tanto
el coma Alán me traen coma unha marioneta, pero xa teño dito que isto me
gusta... con tal de non estar pechado na casa. Xa mo dicía sempre miña nai: “a
ti non che cae a casa encima, non oh”. Eu, sinceramente, procuro que non me caia.
Café Paco Paz de Ourense.
Mércores, 11 de setembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario