Somos raros. Máis do que pensamos.
E recreámonos, deleitámonos coas desgrazas. Envorcallámonos coma porcos nos
infortunios, nas calamidades. Resulta que estes días dedicámonos a facer turismo
a Angrois. Xa nos quedan pequenas as praias, montañas e cidades. Agora queremos
ver o lugar da catástrofe; a maldita curva, a puta vía do tren. Non é por nada,
pero eu a isto chámolle masoquismo, perversión, con algo incluso de sadismo. E
digo tamén que somos uns hipócritas, unhas pobres persoas que queremos vivir realitys a diario e de corazón. Entendo
perfectamente que se coincide pasar por Angrois, lembres o accidente, te
acordes dos mortos e sufras por eles, é dicir, que lle botes unha ollada ó lugar;
pero ir a pé feito contemplar a puta curva e a maldita vía do tren, creo que se
sae de contexto. Deixemos en paz ós mortos. Podémolos recordar e incluso rezar
por eles sen analizar in situ o lugar, as imaxes, o desastre, os berros, as
queixas, a dor...
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Venres, 30 de agosto de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario