Quedo pegado á parede. O medo
paralízame. Un dinosauro da época... xa sabedes, daquela época está a cheirarme
o embigo. O meu embigo anda ó aire. Porque naquela época aínda non había
camisas de nailon. Quero cuspirlle nun ollo ó dinosauro, pero éntranme as
dúbidas en cal cuspirlle; no dereito ou no esquerdo? Se lle cuspo no dereito
igual lle parece mal. Se lle cuspo no esquerdo igual me chapa dun bocado.
Cagadiño de medo. Procuro non respirar. Ó mellor o maldito dinosauro ten boa
vista (ata poida que vexa mellor por un ollo que polo outro) e se ve cómo a
miña tapa torácica sobe e baixa (a causa da respiración, aclaro), é capaz de chaparme
tamén por isto. O dilema é grande. Que dilema? O de respirar? O de saber por
que ollo ve mellor? Pois non sei. O único certo é que sigo pegado á parede
cagadiño de medo. O dinosauro, canso de uliscarme o embigo, esbirrou con tanta
intensidade que me puxo perdido. Duchoume coas súas baballas e xa pensei que
afogaba. Niso marchou. Deixei escapar o aire e desapeguei da parede.
Café Paco Paz de Ourense. Luns, 2
de setembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario