Unha bandeira que baila impulsada
pola forza do vento. Unha ferida que sangra, que doe. O soldado aperta a perna
con forza e con xestos de dor. Está tombado entre dúas xestas e con medo a que
o inimigo dea con el. Non quere morrer. Nin tan sequera ser prisioneiro. Nunca
quixo ir á guerra, pois sempre cualificou a esta coma un matadoiro clandestino.
Non sabe cómo se lle ocorreu ese nome, pero gustoulle. Agora chámalle así a
todas as guerras. E sabe que hai moitas guerras. Nesta, na que está, viuse
obrigado polo seu pai. Quería que se fixese home; non quería que fose un
macaco. “Ti es un macaco”, sermonáballe unha e outra vez. Agora está a piques
de que o maten. Acochado entre dúas xestas que xa lle empezan a semellar
piornos e con medo a que lle vexan a bandeira. Unha bala penetrou na perna
esquerda. Árdelle a ferida. Réxenlle os dentes. Pingas de suor baixan polo seu
pescozo. O soldado nota que se lle vai a vida. Desmaia. Soña co matadoiro clandestino.
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Venres, 30 de agosto de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario