Quero
ser flor de invernadoiro, pero son toxo de monte comunal. Que che cambia o
asunto. E tanto! Non obstante, coidadiño!, onde asome a flor de toxo que se
quiten todos as demais amarelas. E se se mesturan coas flores das xestas e dos
piornos? Oh my God!; a beleza dos montes queda en suspense e as avespas bailan
un tango polos Currás abaixo! Ata os burros renegan ás veces de lle fincar o
dente a tanta fermosura. É certo que o toxo pica, pero acaso non hai plantas
carnívoras? Pois entón! Viva a flor de toxo e o toxo enteiro, carallo!
Quero
soltar un asubío desde o alto dun outeiro, pero tan só me sae un gargarexo
cando me acocho por entre os fentos do Río Vello. Tamén cambia o asunto! Aínda
que aquí son máis partidario do asubío. Un bo asubío nos labios é coma un tema
musical gravado en alta definición. E non digo nada se asubío cando hai néboa!
Oh my God!, nin o tango das avespas supera a miña melodía!
No hay comentarios:
Publicar un comentario