CHORAR A MORTE DA BECERRA

               Aquel día Camiño Ladeira Corredoira chorou a morte da becerra. Que día?, pregúntalle Gastón Hospedaje Iglesias ó narrador. É igual, Gastón, non preguntes. Que máis dá o día! Un día calquera e punto. O caso é que a rapaza Camiño fora á feira co seu pai e alí venderon a becerra rubia que tiñan desde facía pouco máis dun ano. Incluso xa a botaran ó monte e de aí que a nena lle collera cariño. Chamáballe Cereixa, aínda que ela quixera poñerlle Shakira, pero non se imaxinaba os seus pais chamándolle Shakira ó animal. Sabía que na aldea había as Marquesas, as Garbosas, as Rubias, as Gallardas, incluso as Turinas. Shakira non procedía. E optou por Cereixa. Pobriña! A becerra. Porque cando Camiño Ladeira Corredoira lle viu aquela tristura nos ollos ó pobre animal ó verse encerrada no camión que a levaba vai ti saber a onde, non lle quedou outra que darlle á bagulla. Para onde ía o animal?, preguntou Gastón Hospedaje. Que máis dá, Gastón!, díxolle o narrador. O asunto era que, para a nena, foi coma se morrese a becerra.