TAN SÓ UNS MINUTOS

               Teño tan só uns minutos para escribir algo, para escribir sobre algo. Mais este é o problema: que non sei sobre que. Quizais sobre o birlibirloque da esperanza ou sobre o ruxerruxe do ruído ou sobre a entraña, a bile dun suspiro. Aínda que o mellor que me sae é a quietude do silencio ou o silencio propio. Porque quedas caladiño e xa está; non fas nada, non hai ruído, tan só pasmas co infinito ou co máis alá do infinito. Vai ti saber! O asunto é como ir ata máis alá do infinito. Porque para máis aquel, non son Buzz Lightyear. El si ía ata o infinito e máis alá. Un auténtico heroe. Os minutos pasan, o relato vaise completando, pero, vaia por Deus!, aínda non dixen nada. Tamén é certo, por que teño que deixar caer unha mensaxe? Por que se presume que un presunto escritor ten que dicir algo, contar algo? As trapalladas tamén hai que soltalas de cando en vez! O silencio mudo. A soidade calada. O ruído sonoro. O ruxerruxe da algarabía. Remataron os minutos. Punto final.