O MONICREQUE

               Se soubera dicirlle catro cousas a un monicreque dicíallas. Pero non sei. Tan só sei mirar para el e esperar a súa reacción. O monicreque non reacciona porque é monicreque. Nin me ve. Nin me oe. Nin se move. Maldito fantoche! Non obstante, achégome a el e sóltolle as catro cousas: ti es un monicreque! Así, con forza, todo cabreado, mais el sigue impasible. Pego media volta, ando uns pasos e volvo sobre estes. E outra vez con carraxe, case con bágoas nos ollos, espétolle de novo: oíches, es un macaco! Outra catro cousas, ou sexa, outras catro palabras. Outra impasibilidade por parte do monifate. Xa non sei que facer. Achégome máis a el, crávolle unha ollada asasina nos seus propios ollos. Nada. Nin pestanexa. Incluso chego a collelo pola solapa e aí si que se abanea un chisco, pero non se defende nin se descoloca. Os meus nervios xa non son nervios; son varas de sabugueiro que rosman de carraxe e impotencia. Emporiso, finalmente actúo: mándolle tal labazada ó monicreque que, agora si, déixoo K.O. Puto monicreque!