A vida é como unha liña escrita
nun encerado cun lapis de lousa; que se queremos borrámola dunha gadoupada e
punto. Na escola a sucidade quedaba na man; agora quedaría sucia a conciencia.
Nomear encerado e lapis de lousa é volver atrás polas corredoiras da memoria e
polos regos dos recordos. Agora tamén sempre haberá camiños cheos de atrancos. A
vida é como un caderno de aneis, ó que lle metes follas e lle quitas follas.
Podes meter todos os latexos do corazón que queiras que tamén tes que botar
fóra todos os ruxerruxes que che estorban. Algúns bótanos suspirando e outros
berrando de carraxe porque, a vida, non é o que parece, ou mellor dito, o que
un desexa e quere. A vida, ás veces, é unha puta barata que se afoga nun simple
vaso de auga. O mellor é gardar o encerado e o lapis de lousa (a pizarra e o pizarrín) na carteira que as mochilas son para os cadernos. Antes
eran carteiras ou maletíns. Agora son mochilas. Antes chegaba coa Enciclopedia. Agora son unha ducia de
libros e outros tantos cadernos..
No hay comentarios:
Publicar un comentario