SABÍAN O QUE HABÍA

              Sabela Saúde Hebrón chamoulle o pai de cantas había. Tiña xenio e estaba cabreada porque o pai insistíalle unha e outra vez que ela era culpable dun asunto acaecido de mañanciña cedo. Ela, tamén unha e outra vez, negaba tal acusación e en cada palabra defensiva inchábanselle as veas do pescozo. Sabela era guapa e cun físico espectacular; de aí que fose a gran atracción da orquestra Cachamuíña Show. Era a cantante e a que levaba a voz cantante; quizais porque a ver quen lle rosmaba a unha muller con ese corpo. Todos os demais compoñentes do grupo eran homes (cinco) e, claro está, todos eles confiaban en roubarlle algunha vez aínda que só fose un bico. Pero a actitude e o carácter de Sabela botaba para atrás calquera inicio de achegamento. Os homes non eran parvos e sabían o que había. Así é que as únicas páxinas de desexo estaban escritas só nos ollos deles e, por suposto, no pensamento. Máis alá disto tan só estaba o baleiro.