Cada vez que hai unha masacre causada polas armas en Estados
Unidos, sempre pensamos que, por esta vez, si; por esta vez vanse tomar
medidas. Pero unha tras outra, as ocasións quedan no baúl dos recordos. Xa se
encarga a Asociación Nacional do Rifle (e imaxino que outras semellantes) de
que así sexa. Porque as armas, sóubose sempre, son o maior negocio do mundo
mundial. Incluso por enriba do petróleo. Iso creo. Hai uns días houbo de novo
algo así como tiros sen orde nin xeito e semella que, por fin!, chegan ó debate
electoral as armas e o racismo. A expresión “por fin” dá a entender ás claras
que ata agora o asunto, as mortes, as masacres, os exterminios de negros
importaban un carallo. Seguirá importando un pemento. Porque pasa o de sempre:
lánzase o titular para acadar uns votos e unhas poucas simpatías, e cando a
chea do río volva ó seu leito, volve asomar pola pantalla da televisión o
careto de Charlton Heston para dicir que non, que o cidadán de a pé merece
defenderse. E este faino, por suposto, a base de tiros e de mortes. Para elo,
os pais ensinan ós cativos cómo se colle un rifle, cómo se monta unha pistola e
cómo se dispara contra todo o que se move. Para os cachorros será coma un xogo
e para os pais coma un lavado de conciencia dunha realidade que ninguén quere
frear. O debate electoral seguro que tan só é a blindaxe do titular.
No hay comentarios:
Publicar un comentario