Rite dos bugallos que asoman á
beira dun buraco e baila cunha laverca na punta dun castiñeiro. Un macaco quere
voar e eu quero voar por entre as restrebas de Tallós e por entre os codesos do
Caneiro. Voar con ás debe ser bonito. Voar coa imaxinación é marabilloso. Por
iso creo que cae ben Superman. Heroes hai moitos. Pero heroes que saiban voar
hai moi poucos. Non obstante, sempre me gustou máis Mad Max.
Berra catro pareados para encher
un poema. Un pobre poema, pero poesía pura. Na poesía, os soños xogan cos
bugallos e as lavercas fan de princesas nas lameiras das Pedradarcas. Na poesía
mestúranse os latexos dos versos co suspiro do punto final. Quizais non todos
sabemos ser poetas. Nin heroes. É certo, é moi difícil ser heroe neste libro
aberto que é a vida. Pobre daquel que teña o libro pechado. Co bonitas que son
as palabras escritas, os pensamentos ditados e os soños espallados por un cento
de páxinas en branco. Rite dos asubíos dos sabugueiros. Eran a música de jazz
da infancia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario