Deixo que baile na folla de
loureiro un verso con catro palabras conxugadas e un latexo de harmonía. Racha
a pedra con dúas bágoas de orballo, con tres saloucos de desespero e asubía a
rula desde a galla dun salgueiro. Quen se colga do corno esquerdo da lúa? Corro
en zigzag pola estrada da Z e lánzome en paracaídas desde o pontón da T. Escribo
no pavillón do alfabeto.
Os anteollos quedan abertos sobre
a mesa e miro sen ver o espazo perdido da ignorancia. Encho o baleiro con
puntos e comas para romper o ritmo do suspense da novela. Suspense que non é
tal. Tan só catro palabras escritas ou dúas ideas atrofiadas e cheas de faltas
de ortografía. É igual; a vida complétase cun simple título.
Oulea o lobo por entre os codesos
da existencia e treme o carneiro acochado entre os fentos da angustia. O medo
vai máis alá dun simple desexo. O berro esgarra a tranquilidade da inocencia
que se perdeu entre catro penedos do silencio
No hay comentarios:
Publicar un comentario