Quero caer na inconsciencia dun
latexo e deitarme coa claridade dun lóstrego. Sempre haberá treboadas que
marquen o camiño da irrealidade e sempre haberá esperanza na corredoira dun
soño. Ou ninguén é digno de escoitar o silencio. Sempre se oíu mellor o
silencio có ruído.
Quero correr pola liña recta dun suspiro e
bailar ante os acordes dun asubío. Contemplar de noite a luz da lúa vella é
como escribir catro liñas de nostalxia e unhas frases de ansiedade. Cada pau
que terme da súa vela. E cada recordo que durma ou incluso que ronque no
recanto da memoria.
Quero dicir catro verdades na pantalla branca
dun cine, onde asoman sempre as mentiras que se visten de sinceridade. Quedan
postos os puntos sobre os is e agora que cada un lle cate a alguén as pulgas ou
que busque lóstregos furiosos nun mar en calma. Todo queda en silencio. Nada
fai ruído. Só o latexo do corazón golpea nun soño durmido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario