Silencio. Sempre me gustou a
palabra silencio. Pola palabra en si e polo seu significado. Tranquilidade,
sosego, calma. O silencio dunha sala de cine (antigamente; agora entre os
flocos de millo e o volume da película xa non existe tal silencio) O silencio
entre os penedos da Cidade Encantada, en Cuenca. O silencio da noite.
Pero o silencio, ás veces, tamén
mete medo, tamén impresiona, tamén pon os pelos de espeto. Sucedeu o xoves 28,
na final da Liga Europea no Estadio Nacional de Varsovia entre o Dnipro e o
Sevilla, cando un xogador brasileiro do equipo ucraíno caeu coma un fardo sobre
o céspede. O silencio apoderouse do estadio. E foi aí onde caín na conta dese
significado terrorífico do silencio: non é nada fácil facer calar de golpe a
56.000 persoas. Non é unha cantidade calquera. Durante dous ou tres minutos o
silencio non tivo nada de tranquilidade nin de bonito. Durante ese curto
período de tempo o silencio fíxose angustioso e terrible. O silencio espallouse
por entre 56.000 almas que temían o peor. Tan só cando Matheus empezou a mover
os brazos o silencio fíxose ruído. E volveu ó significado de calma.
No hay comentarios:
Publicar un comentario