PINGA PERO NON CHOVE

               Pinga sobre o monumento da familia na Valenzá e sobre os coches aparcados na rúa do Picouto. Pinga sobre as mulleres en bikini que están bailando nun videoclip e pinga sobre a conciencia dun monstro que se sinte heroe. Se pinga é porque chove. Non chove. Quere chover. O pingar non é chover. Pinga sobre un relato que se está escribindo entre o lusco e fusco. Hai que saber que por pingas pode pingar a calquera hora. Agora mesmo está pingando. Pero non chovendo. Repito, non é o mesmo pingar que chover. Quere pingar sobre unha modelo que desfila por outro videoclip. Pero está rodado no Caribe (ou por alá) e, alí, nesa pequena peliculiña vai un sol de carallo. Quere pingar sobre o meu ollo esquerdo, mais eviteino chiscándollo a un neno. Si quixera que me pingara sobre o ollo dereito, a ver se afoga. Non o podo evitar: todo o relacionado con ese lado, con esa beira, con esa marxe non me importa que afogue, que se arrastre, que sufra. Si, ás veces son así de retorcido. Poucas veces, pero algunha sempre hai. Pinga sobre o recanto dunha soidade e cada chop, chop é coma un barullo no leito dos soños. Pinga sobre a almofada da miña intelixencia. Da túa que? É un dicir.