AS ESCAMAS DUN SALOUCO

 

               Queda a nube colgada do faiado do silencio para que, máis tarde, catro pingas de auga mollen as escamas dun salouco. Queda a tarde deitada nunha soidade teatral para que soñe co encordio ou dunha película mal rodada. Ou co esperpento dunha novela mal escrita. Máis ou menos é o mesmo. Todos os sentimentos dunha troita de 100 gramos desovan nas augas do río Arnoia para que uns cágados leven a fartura ó limbo dos seus diaños. Todos os ruxerruxes das follas dos amieiros queren calar ante a rula das primaveras, pero é máis grande o asubío dun merlo que o cri-cri dun grilo. Quen entende os bambeos dun ir e vir dun verbo? E os camiños empinados que colle un adxectivo? Ou as corredoiras salvaxes dunha metáfora?Todo choca contra as escamas dun salouco e ninguén é capaz de amosar un sorriso para que o camiño vaia dereitiño ata máis alá do infinito. Non hai camiños eternos nin vidas que corran polos carreiros da nostalxia. Tan só as escamas dun salouco aguantan as treboadas dos contos.