Oito menos dez da tarde. Vai sol.
Estou á sombra. Non chove. Unha pomba busca migas do que sexa polo chan. Uns
ollos que se pechan. Os meus. Cansazo. Ou aburrimento. Ou sono. Ou nostalxia.
Ou parvadas. Descanso para darlle o primeiro sorbo ó café. En tres sorbos xa
foi. Pasaron cinco minutos das oito menos dez. Pequeno silencio na Valenzá. Por
pouco tempo; xa unha moto se encargou de alterar a calma. Agora outra. E tres
ou catro coches xuntos. A xente pasa. Os cans pasan. Coa xente, claro. Agora
hai moita mascota de Cristo. Sigo sen asimilar os cans nas cidades; coas cadeas
ó pescozo. Media vida vivindo cos cans soltos polo monte e por todas as rúas de
Baños de Molgas. Había cans a moreas. E non pasaba nada. Agora... agora aínda
que só sexa un, ten que andar atado e ben atado. O can, coma calquera ser
racional, precisa da liberdade, de choutar, de brincar, de correr, de ladrar. O
ser humano, se está sometido, vive nunha ditadura. O can vive baixo un ditador.
Non asimilo os cans con cadeas. Oito e tres minutos da mesma tarde. Pobres
cans! Pobres ditadores!
No hay comentarios:
Publicar un comentario