Senta no poste da luz da Pitediña
e contempla a vida pasar. A do lagarto que furga por entre os xuncos da
indolencia. A da serpe que repta por entre as xuncas da falsidade. A dos coches
que pasan camiño dos Milagres na busca de... de consolo?, de perdón?, de
penitencia? Non hai que pecar, e punto.
Senta no fotograma dunha película
e verás as mentiras pasar. Mentiras que semellan verdade. E verdades que se
rodan a base de mentiras. Cada actor interpreta o que lle mandan. Hai algúns
que se botan fóra do guión e... alá vai o burro coas noces; alá vai a falsidade
disfrazada de inocencia.
Senta no cruceiro das Lamas e
soñarás coa nostalxia. Daqueles anos que se foron e nunca máis volverán. Anos
que, naqueles momentos, eran horribles. Anos que, hoxe, flotan, aboian nos
sentimentos dun recordo. Todo pasa e se desvanece, soamente ti, recordo, te
eternizas.
Senta na travesa da E e verás
pasar o conto de nunca acabar, o conto que sempre queres contar, o conto no que
nunca se fai ruído. Silencio nostálxico.
No hay comentarios:
Publicar un comentario