A
escritora coruñesa Beatriz Maceda remata o seu libro “Lúa en
Ningures” cos dez principios da Declaración dos Dereitos da
Infancia, que quedan moi ben como puntos, pero que tal como se viu no
desenvolvemento da súa noveliña son unha carallada, unha parvada.
Porque os dereitos dos nenos nun campo de refuxiados semellan unha
incongruencia.
E iso
que a autora amosa un mundo infantil cheo de esperanza, pero baixo a
realidade dunha inocencia nun mundo moi duro e moi negro. Beatriz
Maceda deixa unha literatura infantil que manca, que rabuña nos ósos
e na alma.
Deixa frases que te funden (nenos facéndolle preguntas ós
maiores e os maiores non tendo respostas) e tamén que te emocionan
(a solidariedade e a morriña hai que vivilas para comprendelas).
Emporiso,
Beatriz
Maceda tamén
sabe debuxar
a alegría e a esperanza. É tal marabilla de libro que con el non
queda outra que pensar que cunhas simples 126 páxinas gozas tanto ou
máis que cun armatoste
de 863, que será o que vou ler a continuación. Seguro que non me
vai gustar como me gustou “Lúa en Ningures”. Se Beatriz Maceda
me gustara xa con “Cando John Lennon coñeceu a Valle-Inclán”,
coa que acabo de ler xa entra no meu olimpo literario. O horror baixo
a ollada dunha nena, ou sexa, da inocencia.
Finca
Fierro. Martes, 2 de abril de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario